czwartek, 30 grudnia 2010

Betonowa donica

Jak zrobić własnoręcznie betonową donicę?
 
"Jak najtańsze wykonanie formy

Takiej, z której mógłbym uzyskać przynajmniej kilkadziesiąt dobrej jakości odlewów. Musisz wiedzieć, że zrobienie jakiejkolwiek oryginalnej betonowej donicy, już z samego założenia nie jest tanie, dlatego, że sumują się tu prace trzech różnych specjalistów: modelarza, formiarza i odlewnika.

Nie wiem czy wiesz, ale cena samego tylko silikonu formierskiego potrzebnego do standardowego wykonania formy, potrafi człowieka po prostu zwalić z nóg.

Postanowiłem się przeciwstawić tym nienaturalnie wysokim kosztom i finalnie udało mi się z sukcesem zrealizować projekt  mając w kieszeni oszczędności rzędu 70-80% w stosunku do tradycyjnych modelarsko-formiersko-odlewniczych metod.

2.Wypukłe elementy zdobnicze na donicy Przewodnim motywem miał być wypukły na około 2 milimetry charakterystyczny konik, symbol regionu, w którym mieszkam.

Dodatkowo, chciałem zasygnować donicę wypukłym napisem „Daniel Sunrise Art”, bo kiedy dotykasz taki napis, gdzie wyraźnie czujesz pod palcem każdą poszczególną literę, to odnosisz wrażenie, że jest to produkt z zupełnie innej półki.

Z doświadczenia wiem, że dla wielu ludzi taka wypukła sygnatura świadczy o wyższej klasie produktu.

3. Donica jako dzieło sztuki współczesnej

Oczywiście chciałem też, żeby moja donica była nie tylko piękna, nie tylko zachwycała miłośników regionalnego konika, ale żeby była też swego rodzaju dziełem sztuki.

Postanowiłem więc numerować każdy odlew i zastosować pewien limit produkcyjny. Takie podejście już z natury wprowadza element ART w to, co robisz. Poza tym ustawia produkt na zupełnie innym poziomie cenowym. Powiedz miłośnikowi ogrodowych ślimaków, że stworzysz ich tylko osiem, ale za to sygnowanych i numerowanych, a zobaczysz, jakie wrażenie na nim zrobisz i ile będzie Ci chciał zapłacić.

Początkowo, jednoczesne spełnienie wszystkich powyższych założeń wydawało mi się dosyć trudne, jednak dzięki odwadze we wdrażaniu swoich pomysłów na różnych etapach projektu oraz umiejętnym dobieraniu tańszych materiałowych zamienników, udało mi się je spełnić w stu procentach.

Zapraszam!"

Tyle autor.
Wszystkie instrukcje zilustrowane są dużymi, dobrze wykonanymi zdjęciami.



Oto fragment publikacji na ten temat:

środa, 29 grudnia 2010

Język angielski. Powtórka z czasów poziom A.2

Anna Maria Koloda
Język angielski. Powtórka z czasów poziom A.2
(pre-intermediate – niższy średnio zaawansowany)

W ebooku znajdziesz objaśnienia gramatyczne w języku polskim wraz z przykładami i ćwiczeniami na temat:


Present continuous

Present simple

Past simple

Past continuous

Present perfect

To be going to

Future Simple

Past perfect

Ćwiczenia dodatkowe

Formy czasowników nieregularnych (tabela

Klucz odpowiedzi






wtorek, 28 grudnia 2010

ABC Importera. Bariery techniczne w imporcie.

ABC Importera. Bariery techniczne w imporcie.

Bogusław Śledź




Wprowadzenie

Pod pojęciem „bariery technicznej” w wymianie handlowej, uważa się każde zobowiązanie narzucone na eksportera lub importera, w celu dostosowania jego towaru do warunków technicznych innych, niż te obowiązujące w kraju wytwarzania, zanim udzieli się mu zezwolenia na wprowadzenie wyrobu na rynek.

W celu podniesienia efektywności produkcji i ułatwienia wymiany handlowej oraz ograniczenia wpływu barier technicznych, kraje zawarły Porozumienie Światowej Organizacji Handlu w sprawie barier technicznych w handlu (Dz. Urz. L 336 z dn. 23.12.1994 r.). Porozumienie WTO zapewnia, że obowiązkowe regulacje techniczne, dobrowolne standardy i procedury badania zgodności z regulacjami technicznymi i standardami nie tworzą niepotrzebnych przeszkód w handlu międzynarodowym. Wprowadzane środki nie mogą być przygotowane, przyjęte lub stosowane w sposób, który bez uzasadnienia dyskryminuje kraje lub prowadzi do „ukrytych” lub stronniczych restrykcji w handlu.

Wprowadzenie przepisów technicznych dopuszcza się jedynie w sytuacji, gdy przepisy te są niezbędne dla spełnienia z góry określonych wymagań. Uzasadnionymi wymaganiami są m.in.:

• wymagania bezpieczeństwa międzynarodowego;

• zapobieganie oszukańczym praktykom;

• ochrona zdrowia lub bezpieczeństwa ludzi, ochrona życia i zdrowia zwierząt i roślin lub środowiska.

Przykładem bariery technicznej może być zobowiązanie importera do zwrócenia się do instytucji wspólnotowej o potwierdzenie zgodności jego wyrobu z warunkami technicznymi, które są wymagane. Bariery techniczne hamują import towarów, wymuszają kosztowne prace dostosowawcze na eksporterze, które wpływają na wzrost ceny towaru. Barierami technicznymi w handlu są: przepisy techniczne, normy, procedury zgodności, do których stosowania jest zobowiązany importer (eksporter). Powstające bariery techniczne wynikają najczęściej z istniejących na rynku przepisów dotyczących standardów, systemów pomiaru i kontroli jakości towarów, bezpieczeństwa technicznego, wymaganiami sanitarno weterynaryjnymi, zasadami opakowań i oznakowań wyrobu, norm ekologicznych itd.

Uzgodniono stanowisko w sprawie zasad harmonizacji przepisów technicznych poprzez tworzenie norm międzynarodowych. Jeżeli nie istnieje odpowiednia norma międzynarodowa lub gdy treść techniczna projektowanego przepisu technicznego nie jest zgodna z treścią techniczną odpowiednich norm międzynarodowych, to członkowie tego Porozumienia są zobligowani do przekazania informacji pozostałym członkom, w taki sposób, aby inne kraje mogły przygotować się do tej zmiany.

Uzgodniono też stanowisko w sprawie procedur oceny zgodności wyrobów i usług z dokumentami odniesienia (normy, specyfikacje). Jeżeli wymagane jest pozytywne zapewnienie zgodności z przepisami lub normami, to centralne jednostki rządowe będą stosowały następujące postanowienia wobec produktów importowanych:

• zapewnienie takich samych warunków wprowadzania towarów na rynek dostawcom krajowym i zagranicznym, aby ułatwić międzynarodowa wymianę towarową;

• dostawca ma prawo do oceny zgodności według zasad procedury, w tym możliwość przeprowadzenia oceny zgodności w ośrodku tego przeznaczonym oraz uzyskanie odpowiedniego znaku systemu.

W ramach Porozumienia WTO został powołany Komitet do Spraw Barier Technicznych w Handlu. Komitet ten może udzielać na podstawie wniosku: określonych, ograniczonych w czasie, całkowitych lub częściowych, zwolnień ze zobowiązań wynikających z Porozumienia WTO.

Wspólnota Europejska postawiła sobie za cel eliminowanie nieuzasadnionych barier w wymianie handlowej. Bariery techniczne zajmują ważne miejsce w pozataryfowej ochronie handlowej.

Produkty wprowadzane na rynek UE muszą być zgodne z obowiązującym prawem wspólnotowym. Początkowo harmonizacja przepisów technicznych polegała na tworzeniu szczegółowych technicznie wymagań dla każdego wyrobu (tzw. podejście sektorowe).

W związku ze stałym postępem technicznym wymagania dla każdego produktu stawały się szybko nieaktualne. W Nowym Podejściu regulującym przepływ towarów przyjęto zasadę, polegającą na tym, że producent lub importer wprowadza do obrotu towary na własną odpowiedzialność, bez uprzedniej kontroli władz publicznych. Wyroby wprowadzane do obrotu muszą jednak posiadać certyfikaty zgodności wystawiane przez jednostki notyfikowane albo deklaracje zgodności samego producenta. Podmioty gospodarcze odpowiadają same za zgodność produktu, w zależności od roli odgrywanej w łańcuchu dostaw, w celu zapewnienia wysokiego poziomu bezpieczeństwa, zdrowia, ochrony konsumentów i środowiska oraz zagwarantowania uczciwej konkurencji na rynku UE. Prawidłowość działania tych podmiotów jest kontrolowana w każdym państwie wspólnotowym przez systemy nadzoru rynku.

W obecnym stanie prawnym istnieje jeszcze rozproszenie zasad i ram prawnych w wielu dokumentach.

Podmioty gospodarcze mają problemy z interpretacją i wdrażaniem przepisów zharmonizowanego prawa UE. Produkty wspólnotowe objęte są bowiem często więcej niż jedną dyrektywą. Powoduje to, że te same elementy nie są ujmowane w ten sam sposób w różnych dyrektywach np. definicje pojęć. Te niespójności ma w przyszłości usunąć opublikowana decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady nr 768/2008/WE z dn. 9.07.2008 r. w sprawie wspólnych ram dotyczących wprowadzania produktów do obrotu, uchylająca decyzję Rady 93/465/EWG (Dz. Urz. L 218 z dn. 13.08.2008 r.). Decyzja ta zawiera wszystkie elementy prawa dotyczące produktów, definicje, procedury oceny zgodności, zasady dotyczące oznakowania CE oraz desygnowania jednostek notyfikowanych, które będą stosowane w dyrektywach sektorowych.

W decyzji rozróżniono zadania dla: producentów, importerów, dystrybutorów i innych podmiotów w łańcuchu dystrybucji. Do obowiązków importerów należy upewnienie się co do zgodności wprowadzanych do obrotu produktów z obowiązującymi wymaganiami. W tym celu importerzy muszą upewnić się co do przeprowadzenia procedur oceny zgodności oraz dostępności oznakowania i dokumentacji, która została sporządzona przez producentów dla prowadzących inspekcję organów nadzoru. Importerzy nie mogą wprowadzać produktów niespełniających tych wymagań lub stwarzających zagrożenie. W przypadku, gdy importer uważa, że produkt nie jest zgodny z przepisami wspólnotowymi, to nie wolno mu wprowadzić produktu do obrotu, dopóki nie zostanie zapewniona zgodność produktu.

Od importera wymaga się, aby przy udostępnieniu produktów na rynku UE postępował z należytą dbałością w zakresie obowiązujących wymagań, ostrożnie obchodząc się z produktem, by nie miało to negatywnego wpływu na jego zgodność. Producenci i importerzy, którzy wprowadzili do obrotu na rynku UE towary niezgodne, odpowiadają za szkody zgodnie z dyrektywą Rady 85/374/EWG z dn. 25.07.1985 r. (Dz. Urz. L 210 z dn. 7.08.1985 r., zm. dyrektywą 1999/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, Dz. Urz. L 141 z dn. 4.06.1999 r.).

Każdy importer wprowadzając produkt do obrotu, powinien umieścić na nim swoje nazwisko i adres kontaktowy, zarejestrowaną nazwę towarową lub zarejestrowany znak towarowy. Jeżeli nie jest to możliwe, to na opakowaniu lub dokumencie dołączonym do produktu, np. w przypadku, gdy wymaga to otwarcia opakowania, aby umieścić na produkcie swoja nazwę i adres. Importerzy zobowiązani są do dołączenia do produktu instrukcji obsługi oraz dostarczenia informacji na temat bezpieczeństwa w języku łatwo zrozumiałym przez konsumentów i innych użytkowników końcowych. We wszystkich przypadkach występującego ryzyka, które produkt stanowi, w celu ochrony zdrowia i bezpieczeństwa konsumentów muszą importerzy przeprowadzić: badania próby produktów wprowadzanych do obrotu oraz badania skarg.

Jeżeli uznają, że wprowadzony produkt stwarza zagrożenie są zobowiązani natychmiast podjąć środki naprawcze, aby zapewnić zgodność produktu, jego wycofania lub odzyskania. Niezwłocznie informują o tym właściwe organy państw członkowskich, w których wprowadzili towar. Importerzy muszą przechowywać kopię deklaracji zgodności WE dla organów nadzoru rynku. Na żądanie właściwych organów krajowych importerzy:

• udzielają wszelkich informacji;

• udostępniają dokumentację konieczną do ustalenia zgodności danego produktu, w języku zrozumiałym dla tego organu krajowego;

• współpracują z organami w celu usunięcia zagrożeń, jakie stwarzają produkty wprowadzone przez nich do obrotu.

W opracowaniu zostały przedstawione wybrane charakterystyczne bariery techniczne dla importera

- stosowane do niektórych towarów, obowiązujące na rynku wspólnotowym. Nie jest to zatem zamknięty katalog środków pozataryfowych, które mają wpływ na wymianę towarową Wspólnoty z krajami trzecimi.




































































poniedziałek, 27 grudnia 2010

Metody poszukiwania pracy


Fragment publikacji:

Formy zatrudnienia

Jeśli jesteś już pewien, co chcesz robić, i zrobiłeś wszystko, żeby być w swojej dziedzinie na bieżąco — zastanów się, jaki tryb i forma zatrudnienia by Ci odpowiadały? Czy masz lub planujesz wychowywać dzieci?

Każda forma zatrudnienia niesie z sobą jakieś pozytywy, ale i zagrożenia.

Spójrzmy na to od strony praktycznej:

Samozatrudnienie — jest coraz popularniejsze ze względu na naciski pracodawców, którzy często wymagają, żeby pracownik zatrudniał sam siebie. Nęcąca jest też możliwość pozyskania środków finansowych z urzędów pracy i UE, o co tak naprawdę łatwo nie jest.

Wiadomo, jesteś wtedy panem siebie, ale czy jesteś bezpieczny?

ZUS kosztuje obecnie 600–800 zł, dla osób zakładających działalność gospodarczą w tym roku opłata ta wynosi 200 zł miesięcznie.

Jeśli już zdecydujesz się pracować na własny rachunek, czeka Cię rundka po urzędach:

➔ wizyta w gminie;

➔ wizyta w urzędzie statystycznym;

➔ wyrobienie pieczątki i wizytówek;

➔ otwarcie rachunku firmowego;

➔ wizyta w urzędzie skarbowym;

➔ wizyta w ZUS-ie.

Dzięki temu Twój dzień pracy będzie elastyczny, nie będziesz zmuszony wybierać między karierą a życiem prywatnym, oszczędzisz czas i pieniądze na dojazdy do miejsca pracy, nikt nie będzie patrzył Ci na ręce.

Inne popularne formy zatrudnienia to umowa-zlecenie (tu masz płacone ubezpieczenie i składkę emerytalną, ale wtedy pracodawca, jak wynika z mojego doświadczenia, będzie traktował Cię jak etatowca, czyli wymagał np. stałych godzin pracy) i umowa o dzieło:

„Pracodawcy zawsze szukają niższych kosztów pracy, pracownicy — pracy albo też wyższego wynagrodzenia. Te dążenia mogą spotkać się przy podpisaniu umowy o dzieło, jeżeli pracodawca podzieli się zyskami z tytułu mniejszych kosztów pracy ze swoim nowym pracownikiem.

Umowa o dzieło jest atrakcyjną formą zatrudnienia, gdyż:

1. od umowy tej nie są odprowadzane składki ZUS,

2. naliczany jest od niej koszt uzyskania przychodu, minimum 20%, bez względu na wydatki ponoszone przez zatrudnionego”.

Źródło: www.vat.pl

Jeśli jesteś przekonany o tym, że Twój pomysł na biznes jest mocny i/lub unikatowy, a Ty masz silną motywację do działania — nie wahaj się. Zarabiaj dla siebie — załóż firmę.

I tu pojawia się pytanie: „Skąd wziąć pieniądze na start?”.

➔ Zgłoś się do Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości, ( www. - pa rp. gov.pl ) — szkolenia i doradztwo;

➔ zgłoś się do powiatowego urzędu pracy po dotacje z Europejskiego Funduszu Społecznego lub z Funduszu Pracy (do 13,5 tys. zł jednorazowo);

➔ zgłoś się po dotację do Mazowieckiego Regionalnego Funduszu Pożyczkowego (www.mrfp.pl, e-mail: pozyczki@mrfp.pl) lub do Funduszu Regionalnego właściwego dla Twojego miejsca zamieszkania;

➔ odwiedź Akademicki Inkubator Przedsiębiorczości,

(www.inkubatory.pl) — tu firmę założysz w jeden dzień, wystarczy wypełnić wniosek rejestracyjny i spotkać się z dyrektorem celem podpisania umowy.

Dzięki tej umowie nie trzeba płacić ZUS-u, ma się zapewnioną księgowość, doradztwo prawne i marketingowe oraz pomoc w uzyskaniu dotacji. Jest to forma prowadzenia własnej firmy dla osób, które nie ukończyły 30 roku życia.

Etat z kolei ma te walory, że pracodawcy coraz częściej umożliwiają korzystanie z opieki medycznej w prywatnych klinikach. Co miesiąc dostajesz bony towarowe na 200–500 zł, paczki okolicznościowe, korzystasz z darmowych szkoleń, których koszt sięga nawet 2–3 tys. zł, otrzymujesz też polisę na życie.

No i jeśli ktoś lubi tzw. imprezy służbowe, życie korporacyjne, wspólne drugie śniadania w firmowej kuchni, to praca w pojedynkę nie jest dla niego.

Telepraca — jest coraz bardziej popularną formą zatrudnienia, również w Polsce. Osoby na stałe pracujące w domu i regularnie przesyłające np. e-mailem wyniki swojej pracy będą mogły być zatrudnione na tzw. umowę o telepracę i mieć takie same przywileje jak na etacie. Dzięki temu będą mogły otrzymać od pracodawcy komputer i mieć pokrywane koszty jego eksploatacji, napraw, ubezpieczenia, a także rachunki za Internet.

Ćwiczenie nr 8

Zasada nr 1: Nie bój się marzyć! Tu i teraz masz miejsce, by wypisać nawet najbardziej oryginalne i zadziwiające pomysły na własny biznes.

Jak stworzyć profesjonalne CV i list motywacyjny?

A teraz przejdźmy do meritum sprawy, czyli do tego, jak przygotować się, żeby być kandydatem do pracy WYJĄTKOWYM i bezkonkurencyjnym!

List motywacyjny

➔ Głównym celem listu motywacyjnego jest zainteresowanie pracodawcy Twoją kandydaturą.

➔ List pomaga zsynchronizować Twoje starania z potrzebami pracodawcy.

➔ Przed napisaniem listu motywacyjnego obejrzyj kilka przykładowych — style pisania listów i ich struktura stale zmieniają się i podlegają modom rynkowym.

➔ Przed napisaniem listu zawsze analizuj ogłoszenie o pracę i odpowiadaj na stawiane w nim wymagania, a także określ swoje.

➔ Upewnij się, czy list jest bezbłędny, treściwy, uporządkowany, napisany oryginalną czcionką.

➔ Każdy list motywacyjny, nawet opracowany komputerowo, trzeba podpisywać odręcznie!

➔ Do aplikacji elektronicznych staraj się dołączyć swój zeskanowany podpis i zdjęcie!

A teraz zapoznaj się z procesem REKRUTACJI i jego najnowocześniejszymi metodami:

Rekrutacja przez Internet

Ma sporo zalet.

Przede wszystkim stwarza możliwość dostępu do osób, które nie szukają pracy w danym momencie, np. ludzi z top managementu lub wysoko wykwalifikowanych specjalistów.

Jeśli trafią na interesującą ofertę, mogą zdecydować się na wysłanie aplikacji, zwłaszcza że mogą to zrobić anonimowo.

Zalety tej metody to także niskie koszty, skrócenie procesu rekrutacji, a także możliwość monitorowania zgłoszeń. Jeśli np. w odpowiedzi na ofertę przychodzi mało aplikacji, można ją szybko skorygować.

Poszukiwanie pracowników drogą elektroniczną ma także wady.

Nie ma obecnie wiarygodnych prognoz dotyczących rozwoju rekrutacji przez Internet w Polsce. Jednak podobnie jak na Zachodzie, również i u nas ten sposób szukania pracowników ma przed sobą przyszłość.

Z badań wynika, że głównymi użytkownikami Internetu są ludzie młodzi — wykształceni specjaliści, a więc ludzie szczególnie aktywni na rynku pracy.

Do nich przede wszystkim adresowana jest internetowa rekrutacja.

Rekrutacja metodą assesment center

Metoda ta stosowana jest częściej przy rekrutacjach wewnętrznych i kompletowaniu kadry menedżerskiej niż rekrutacjach zewnętrznych, jednak coraz częściej zdarza się, że specjaliści od rekrutacji wybierają właśnie ją w procesie rekrutacji.

Assesment center przebiega w warunkach laboratoryjnych.

Najogólniej mówiąc, polega na stawianiu kandydatów w określonych sytuacjach i obserwowaniu ich zachowań.

Te natomiast ujawniają, czy dana osoba posiada pożądane przez pracodawcę kwalifikacje i umiejętności. Dlatego tak ważną rolę przy tej metodzie odgrywa dobór właściwych zadań, a także fachowa interpretacja zachowań kandydatów.

Metoda ta ma największe szanse powodzenia wtedy, gdy w projekt wprzęgnięci zostają menedżerowie jednostek organizacyjnych, do których rekrutowani są kandydaci.

Zestawy ćwiczeń i symulacje zdarzeń są tak dobierane, aby można się było zorientować, którzy kandydaci posiadają pożądane przez firmę cechy i zdolności organizacyjne.

Uczestnicy stawiani są w sytuacjach, które wymagają od nich myślenia w kategoriach ryzyka, podejmowania trafnych decyzji.

Zadania dobierane są tak, aby można było sprawdzić, czy kandydat wykazuje zdolności analityczne, zdecydowanie, znajomość branży i tematu oraz kreatywność, a także, co ważne, umiejętność słuchania.

Z reguły ćwiczenia assesment center są ostatnim etapem rekrutacji pracowników.

Pierwszy polega na dostarczeniu przez kandydata właściwych dokumentów m.in. życiorysu zawodowego (CV), listu motywacyjnego itp.

Kolejny etap składa się z testu psychologicznego i rozmowy indywidualnej.

Rekrutacja przez komputer

O tym, jak trudno jest przesłuchać kilka tysięcy kandydatów starających się o pracę, np. w nowo otwieranym supermarkecie, wiedzą doskonale dyrektorzy personalni, którzy takie rekrutacje mają za sobą.

Rozwijające się sieci sprzedaży będą jednak ciągle zatrudniały nowych pracowników, a ze względu na wysoką rotację personelu przez najbliższe lata pozyskiwanie nowych pracowników będzie głównym zajęciem ich działów personalnych.

Proces ten można uprościć, podnosząc przy tym jego efektywność.

Warto wspomnieć tutaj o eksperymencie sieci sprzedaży artykułów domowych i budowlanych Home Depot, ktora dwa lata temu uruchomiła po raz pierwszy specjalne punkty rekrutacyjne w 900 supermarketach działających w Stanach Zjednoczonych.

W wydzielonych kioskach ustawiono komputery automatycznie podające aktualną ofertę pracy w sklepach sieci. Odwiedzający sklep mogli od ręki wypełnić aplikację, a po przeanalizowaniu jej przez system informatyczny wspomagający rekrutację — otrzymać propozycję pracy.

Program ten nazywany jest JOB PREFERENCE PROGRAM.

Zamysłem tego projektu jest zautomatyzowanie rekrutacji, by w przyszłości uniknąć kosztownych procesów o dyskryminowanie kandydatów ze względu na rasę czy płeć.

Program komputerowy został tak skonstruowany, by kandydaci mogli być oceniani wyłącznie pod względem posiadanych umiejętności i zainteresowań. W efekcie powinno się także udać ograniczyć przyjmowanie osób przypadkowych, niezainteresowanych tym rodzajem pracy.

Służący do rekrutacji komputer umożliwia kandydatom wypełnienie 40- lub 90-minutowego testu, który daje pracodawcy orientację na temat posiadanych przez niego umiejętności.

W efekcie system sam może dokonać korekty stanowiska dla danej osoby.


 

środa, 22 grudnia 2010

Księgowość w małej firmie


Publikacja "Księgowość małej firmy" w przystępny sposób wyjaśnia wiele przepisów podatkowych i księgowych, które są niezbędne do prowadzenia firmy.

Ze względu na to, że coraz więcej podatników korzysta z księgi przychodów i rozchodów, która staje się jednym z najpopularniejszych urządzeń księgowych, powstał tego typu poradnik. Porusza się w nim kwestie związane z księgą przychodów i rozchodów właśnie, ale również wszystkimi ewidencjami i dokumentacjami pomocniczymi.


1. Przykłady księgowań i deklaracji,

2. Obowiązki ewidencyjne,

3. Zasady rozliczania VAT,

4. Zasady prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.


niedziela, 19 grudnia 2010

Jak nakryć świąteczny stół - część II


Ułożenie stołu

Organizując małe przyjęcie w domu, możemy pozwolić sobie na posadzenie gości zarówno przy stole okrągłym, owalnym (dającym poczucie wspólnoty), jak i też tradycyjnym prostokątnym lub kwadratowym.

Aby zapewnić gościom komfort, powinniśmy pamiętać jednak o kilku zasadach.

Stoły powinny stać ok. 75 cm od ściany i ok.120 od drzwi i szaf, aby ich nie zastawiać. Jeżeli nie posiadamy tyle miejsca, można na czas przyjęcia wystawić drzwi z pokoju. Możemy również wykorzystać drzwi jako stół, kładąc je na dwóch kozłach.

Na każde nakrycie powinno się przeznaczyć ok. 60 cm długości blatu.

Krzesła należy ustawić równolegle do stołu i pamiętać, aby żaden z naszych gości nie siedział na miejscu, gdzie znajdują się nogi stołu.

Organizując przyjęcie dla większej liczby osób, zazwyczaj zestawia się ze sobą więcej stołów. W zależności od miejsca, jakim dysponujemy, stoły można ułożyć w rożne kształty. Najczęściej układa się je w kształt liter: T, U lub E.

Ustawienie stołu w literkę „T” jest najlepszym rozwiązaniem w prostokątnym pomieszczeniu. Gości honorowych powinno się sadzać na ramionach litery. Stół taki jest łatwo obsługiwać, gdyż jest do niego dobry dostęp z każdej strony. Takie ustawienie ma jeszcze jedną zaletę – w każdej chwili można dostawić kolejny stół dla dodatkowych gości.

Ustawienie stołu w literę „E” można stosować tylko w dużych pomieszczeniach, gdyż potrzebny jest odpowiedni odstęp między stołami.

Najczęściej stosowane jest ustawianie stołu na kształt litery „U”.

Goście honorowi powinni zajmować miejsce główne, dlatego po jego wewnętrznej stronie na środku nie stawia się krzeseł. Goście zajmują

miejsca po obu stronach stołu. Minusem tego rozwiązania jest to, iż goście z wewnętrznej strony stołów siedzą do siebie plecami.

Na przyjęciu, w którym uczestniczą dzieci, można przygotować dla nich dodatkowy stół. Dzieci będą mogły wtedy swobodnie ze sobą rozmawiać, nie wtrącając się w rozmowy dorosłych.

Nakrycie podstawowe i rozszerzone
Organizując przyjęcie, musimy pamiętać o odpowiednim ułożeniu nakrycia na stole. W zależności od menu i rodzaju przyjęcia – można rozróżnić dwa typy ułożenia nakrycia, tj. nakrycie podstawowe oraz nakrycie rozszerzone.

Jednakże w obu typach istnieje ta sama zasada.

Sztućce układa się zawsze od wewnątrz na zewnątrz. Należy więc zacząć od sztućców do dania głównego. Po prawej stronie układamy noże i łyżkę do zupy, a po lewej stronie nakrycia kładziemy widelce.

Jeżeli podajemy pieczywo i masło, po lewej stronie widelca powinniśmy położyć talerzyk do pieczywa, a na nim mały nóż do masła.

Sztućce deserowe kładziemy powyżej nakrycia. Trzonek łyżeczki zwrócony w prawo, a widelca w lewo. Jeżeli podajemy na deser sery, powyżej nakrycia kładziemy nóż i widelczyk.

Kieliszek na napój do dania głównego powinniśmy ustawić nad czubkiem noża. Kieliszek na napój do przekąsek powinien stać nieco niżej i na prawo od kieliszka do dania głównego. Kieliszek do trzeciego napoju powinien stać powyżej obu pozostałych lub na lewo od kieliszka do dania głównego. Serwetkę kładziemy po lewej stronie nakrycia lub na talerzu.

W domu, gdy mamy za mało miejsca na stole na ułożenie całej zastawy i sztućców, możemy dokładać je na stół wraz z nowymi daniami.

Wykres podstawowy i rozszerzony ułożenia zastawy stołowej:

1. Nakrycie podstawowe

Sztućce do obiadu składającego się z trzech dań: łyżka do zupy, nóż i widelec do dania głównego, widelczyk deserowy, łyżeczka

deserowa, kieliszek do wina, kieliszek do wody. Nóż kładziemy po prawej stronie z ostrzem skierowanym w lewo. Widelec układamy brzuszkiem do dołu po lewej stronie. Łyżkę do zupy kładziemy po prawej stronie noża.

Musimy zwrócić uwagę na to, by odległość pomiędzy sztućcami a krawędzią stołu była jednakowa! Powyżej talerza kładziemy łyżeczkę i widelczyk do deseru (pamiętając o kierunku ułożenia trzonków). Jeżeli na deser są przewidziane sery lub owoce, łyżeczkę zastępuje nóż deserowy.

Kieliszek do wina, podobnie jak pozostałe szkło, ustawiamy po prawej stronie, powyżej noża, na wysokości nakrycia deserowego. Jeżeli do jedzenia podane będzie piwo, kieliszek do wina zastępuje pokal. Powinniśmy zwrócić uwagę, aby odległość pomiędzy środkami sąsiadujących nakryć wynosiła około 80 cm, a nóż nakrycia wskazywał widelec nakrycia ułożonego po przeciwnej stronie stołu.

2. Nakrycie rozszerzone

Nakrycie tego typu jest stosowane na przyjęciach składających się z wielu dań, do których serwuje się rożne napoje i trunki. Najczęściej nakrycie takie składa się z: dużego noża, noża do przystawek, noża do ryb, dużego widelca, widelca do przystawek, widelca do ryb, łyżki do zupy, widelczyka deserowego, łyżeczki deserowej, talerzyka na pieczywo, noża do masła, kieliszka do wina białego, kieliszka do wina czerwonego, kielicha do szampana, serwetki i podtalerza, na którym ustawiamy zastawę. Podtalerz, na którym ustawiamy zastawę (często platerowany) wyznacza środek całego nakrycia.

Sztućce według zasad – nóż do dania głównego, nóż do ryb, łyżkę do zupy i nóż do przystawek – kładziemy z prawej strony. Po lewej stronie kładziemy duży widelec do dania głównego, widelec do ryb i widelec do przystawek. Talerzyk na pieczywo ustawiamy z lewej strony.

Na jego prawej krawędzi kładziemy nóż do pieczywa (ostrzem skierowany w lewo).

3. Kolejność dań na przyjęciach

Podczas przyjęcia zazwyczaj obowiązuje podawanie potraw w następującej kolejności – na początek aperitif, po nim przystawki zimne, gorące; zupy, dania rybne i mięsne, deser lub sery, owoce, kawa lub herbata.

Nie wszystkie z wymienionych powyżej dań muszą być zawarte

w menu przyjęcia. W miarę możliwości staramy się podać kawę

i herbatę w innym pomieszczeniu niż to, gdzie spożywano posiłek.

Z doświadczenia wiem też, iż nie na każdym przyjęciu stosuje się taką kolejność podawania potraw. Przyjęcia weselne zaczynają się od toastu, po którym zazwyczaj podaje się obiad. Na przyjęciach komunijnych obiad jest pierwszym podawanym posiłkiem, później najczęściej na stół trafia tort i kawa. Nie musimy więc sztywno trzymać się podanej kolejności. Jednakże są przyjęcia (oficjalne), na których powinniśmy owej kolejności pilnować.

Więcej praktycznych porad dotyczących organizowania przyjęć okolicznościowych znajdziesz w pełnej wersji ebooka.


piątek, 17 grudnia 2010

Jak nakryć świąteczny stół

Małgorzata Gajda „Przyjęcia okolicznościowe w praktyce” ZOBACZ SPIS TREŚCI>>>

A oto fragment publikacji. Nie znajdziesz tutaj zdjęć, które zawiera publikacja, dzięki którym łatwiej jest wykonać wszystkie dekoracje i ustawienia.

Układanie serwetek
Do układania serwetek najlepiej użyć tych z materiału, ponieważ prezentują się najpiękniej. Serwetki stołowe mają zwykle wymiary od 40 x 40 cm do 60 x 60 cm. Najczęściej używane są serwetki o wymiarach 50 x 50 cm.
Na rynku dostępne są serwetki ligninowe, trochę mniejsze od tych z materiału. Można je jednak idealnie dobrać do zastawy wzorem bądź też kolorystycznie, w zależności od święta. Można położyć także na stole serwetki bibułkowe w serwetniku, pamiętając o odpowiednim ułożeniu, ułatwiającym wyciągnięcie jednej sztuki.
Serwetki możemy ułożyć na wiele rożnych sposobów. Można zrobić falę pojedynczą, podwójną lub potrójną, złożyć na kształt mitry czy spiczastego wachlarza. Warto jednak poćwiczyć tę umiejętność, gdyż nie jest to rzecz łatwa.

KWIAT LOTOSU
Serwetkę składamy w kopertę. Przewracamy ją na drugą stronę
i ponownie składamy rogi do środka. Przytrzymując palcem środek serwetki, spod rogów delikatnie wyciągamy końce serwetki.

CZAPKA Z WYŁOGIEM
Złożoną na czworo serwetkę składamy w trójkąt (wierzchni trójkąt powinien być mniejszy od spodniego). Boczne rogi zakładamy do tyłu i wsuwamy w siebie. Wierzchołek mniejszego trójkąta zaginamy do dołu.

MITRA
Serwetkę składamy na połowę. Lewy róg zwijamy w dół, a prawy do góry. Powstały romb odwracamy i składamy na połowę wzdłuż dłuższego boku. Prawy trójkąt przekładamy przez górną krawędź (oba trójkąty są na dole). Odwracamy serwetkę i wkładamy z tyłu rogi.

WACHLARZ
Złożoną na pół serwetkę składamy trzykrotnie w harmonijkę. Znów składamy ją na pół, po czym część bez zakładek przekładamy po przekątnej do przodu. Harmonijkę rozkładamy w wachlarzyk (część bez zakładek, z tyłu, będzie stanowiła podstawkę).

SPICZASTY WACHLARZ
Serwetkę składamy na połowę, zawijając górny płat do dołu, a następnie jeszcze raz do góry. Odwracamy serwetkę i dolny płat znów do góry. Następnie układamy drobną harmonijkę i trzymając serwetkę przy otwartych krawędziach (na dole), z górnych, wewnętrznych krawędzi wyciągamy rożki na zewnątrz (po obu stronach). Na koniec rozkładamy serwetkę.
Tak ułożoną serwetkę kładziemy na stole na miejscu talerza. Obok ustawia się sztućce. Takie ułożenie serwetki stosujemy, gdy potrawy z kuchni będą przynoszone na stół bezpośrednio na talerzach.
Serwetki możemy układać na wiele innych sposobów. Można zastosować pierścienie do serwetek lub związać serwetki kokardką, koralikami bądź też ozdobą z kwiatów. Wszystko zależy od naszego pomysłu. Serwetki układa się na talerzu lub z lewej strony zastawy.
Można także włożyć ją do kieliszka lub szklanki.
Przygotowując przyjęcie, musimy wziąć pod uwagę, jak bardzo wystawne ma ono być. Im bardziej wystawne przyjęcie, tym bardziej efektownie powinniśmy złożyć serwetki.
Przed rozpoczęciem jedzenia serwetki płócienne rozkładamy na kolanach, a po posiłku zostawiamy na stole obok talerza. Serwetek bibułowych używamy tylko jeden raz.
Organizując przyjęcie dla dzieci, serwetki można ułożyć w bardziej figlarny sposób lub zrezygnować z nich. Warto jednak zaopatrzyć się w kolorowe podkładki na stół. Będą one nie tylko ozdobą stołu, ale i jego ochroną!
Zaskocz gości swoim pięknym świątecznym stołem!



czwartek, 16 grudnia 2010

Mirosław J. Kubiak - Programuję w Delphi i C++ Builder - cz.2

Jak szybko poznać elementy programowania w Delphii oraz C++ Builder - dla bardziej zaawansowanych!



Oto dalsza część niżej opisanego kursu.

 A co znajdziesz w tym ebooku? Sprawdź>>>




środa, 15 grudnia 2010

Programowanie w Delphi i C++ Builder

W jaki sposób nauczyć się za jednym zamachem programowania w Delphi i C++ Builder.
Jak szybko nauczyć się programowania w dwóch różnych językach?

Standardową metodą jest uczenie się programowania "język po języku". A co powiesz na dwa w jednym? Co gdybyś przy okazji zagłębiania się w szczegóły danej instrukcji w Delphi dowiedział się od razu, jak to samo robi się w C++ Builderze?

Te dwa środowiska programistyczne dominują teraz w firmach, to w nich powstaje większość spersonalizowanych aplikacji bazodanowych dla małych i średnich przedsiębiorstw.

Delphi i C++ Builder to 32 bitowe, w pełni obiektowe, zintegrowane środowiska RAD (ang. Rapid Application Development) do szybkiego tworzenia aplikacji w systemie operacyjnym Windows.

Ta pozycja da Ci solidnie podstawy programowania w środowiskach Delphi i C++ Builder. Jeśli szukasz czegoś dla bardziej zaawansowanych - zobacz drugą część tej książki, której opis jest dostępny tutaj.


Książkę można czytać na cztery sposoby:

jako podręcznik pierwszego kontaktu do nauki tylko języka Delphi Pascal (dla tych, co nie znają tego języka).

jako podręcznik, który w szybki i bezbolesny sposób pozwala Czytelnikowi znającemu tylko język Delphi Pascal przejść do języka C++ Builder, bez konieczności dokładnego studiowania jego zawiłości w pierwszym z nim kontakcie.

jako podręcznik pierwszego kontaktu do nauki tylko języka C++ Builder.

jako podręcznik do równoczesnej nauki programowania w obu tych językach.

O autorze:

Mirosław J. Kubiak jest absolwentem Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, na którym ukończył fizykę. Obecnie pracuje jako nauczyciel informatyki w Zespole Szkół Technicznych i w II LO w Grudziądzu. Jest autorem ponad 60 publikacji naukowych, popularnonaukowych i innych, m. in. z fizyki, astronomii, archeoastronomii oraz nauczania na odległość.

W 1991 roku na międzynarodowym konkursie zorganizowanym przez Centre Informatique Pedagogique w Genewie (Szwajcaria) zajął IX miejsce za edukacyjny program komputerowy: Numeryczne całkowanie równania Schrödingera.

Jest autorem trzech podręczników dotyczących nauczania na odległość (dwa z nich wydało wydawnictwo MIKOM), Słownika technologii informacyjnej (MIKOM 1999) oraz podręcznika Programuję w językach Turbo Pascal i C/C++ (MIKOM 2001), w którym w sposób nowatorski zaproponował równoległą naukę w dwóch językach programowania Turbo Pascal i Turbo C/C++. Jest on również autorem trzech innych podręczników: Programuję w językach Turbo Pascal i Delphi Pascal (MIKOM 2003), Programuję w językach C/C++ i C++ Builder (MIKOM 2003) oraz Język C# dla pasjonatów C/C# (MIKOM 2004).



wtorek, 14 grudnia 2010

Pakiet Uwodziciela

Twoje związki miłosne mogą być lepsze niż są! Otwórz się na zupełnie nowy poziom doznań i satysfakcji ze swoich związków miłosnych. Pomoże Ci w tym 8 ebooków i szkolenie!


1. e-Poradnika "101 kreatywnych randek"

2. e-Poradnika "Mowa ciała w uwodzeniu kobiet"

3. e-szkolenia "Seksualna pewność siebie"

4. i 6 ebooków bonusów!

Łącznie otrzymujesz 8 ebooków i 1 szkolenie!

Wiedza która poruszana jest w każdej z tych 3 pozycji, oparta została w całości o praktyczną wiedzę, wynikającą z setek rozmów i wywiadów, a przede wszystkim z doświadczeń życia codziennego. Nikt wcześniej w tak kompleksowy sposób nie zebrał i nie opisał kreatywnych, praktycznych i efektywnych pomysłów na randkę, erotycznej mowy ciała oraz sposobów na osiągnięcie seksualnej pewności siebie. Autorami są Maciej Michałowski współtwórca internetowego serwisu Kochamy.pl oraz seksuolog z serwisu Psychorada.pl

poniedziałek, 13 grudnia 2010

Kurs tworzenia kalendarzy ze zdjęciami w MS Word

Kalendarz z własnymi fotografiami to znakomity sposób prezentacji fotografii oraz wspaniały prezent dla rodziny.


- gotowy szablon z imionami na każdy z 365 dni w roku

- instruktaż jak wykorzystać szablon w celach reklamowych

- filmy, z których dowiesz się co przygotować

- video prezentujące krok po kroku tworzenie kalendarza

- kilkadziesiąt fotografii do wykorzystania także komercyjnego

- kupon zniżkowy na kurs "Jak wybrać aparat foto"


Kliknij teraz a otrzymasz:

1) kurs w jaki sposób zabrać się za przygotowanie kalendarza

2) instruktaż video jak krok po kroku wykonać szablon

3) kompletny szablon kalendarza z imionami na 2011 rok

4) instruktaż modyfikacji szablonu na dowolny rok

5) linki do programów generujących PDF

6) pomysły na wykorzystanie własnego kalendarza

7) gotowy kalendarz w formacie PDF

8) gotowy kalendarz w formacie DOC, z możliwością modyfikacji ( także do użytku komercyjnego )

9) aż 44 fotografie do wykorzystania we własnym także komercyjnym kalendarzu.

I dwa wartościowe Bonusy:

1. kupon zniżkowy (-50%) na kurs jak wybrać aparat fotograficzny

2. e-book jak przygotować fotografie do prezentacji w internecie

Autor kursu, Marek Klóska, fotografuje od dwudziestu lat, ma wielkie doświadczenie w fotografowaniu i pracy ze zdjęciami.